W niebieskim korcu

Pewnego razu idąc zimową drogą, na której skrzyć się będą od słońca pszeniczne kłosy, usiądę na piasku. Będzie to plaża o szerokości kilkunastu kilometrów, ważne, że dzielić się będą przez cztery, a podniesione do kwadratu przyniosą słońce. Wtedy gdy stojąc z opuszczoną głową będę miął czapkę w rękach przyleci ON. Biały kruk usiądzie na moim ramieniu szepcąc do ucha głupstwa i wcale nie będzie on trzeźwy. Tak to już jest, że stojąc pod brzozą można śmiało liczyć na sprzężenie zwrotne cyrkulatywnej cieczy, która niczym cynamonowy podmuch wróci do nas niosąc dobrą nowinę. Przechodziłem wtedy pod kamiennym łukiem, który kończył się fasadą będącą zaprzeczeniem wszelkich praw architektury wytyczonych jasną ścieżką przez pewnego człowieka nie godzącego się na ten słoneczny wybuch. Nie było tam żadnych gwiazd. Nie było ich też później kiedy powoli składałem się do snu skradając się na skrzydłach wiary, uwielbienia i ambicji. Będąc jeszcze chorym i skażonym, zapytałem matkę, dlaczego? Odpowiedziała nie znając sensu, nie znając podstawowych kanonów. Jakim prawem rozdarła kotarę niewiedzy? Nie wiem tego. Wiem jedynie, że czując zimno w zmartwiałych palcach nie myśli się o głodzie ani o matce. Chłód przenikający duszę nie znajdzie ujścia w schorowanym kanale. Sen można porównać do rusznikarstwa pod gołym niebem, samo w sobie jest rzeczą dość oczywistą, a jednocześnie nie dającą się wytłumaczyć. Femme Fatale i upokorzenie, którego nie da się wyleczyć pomimo lat. Piasek jest zimny. Szum fal goi rany. Każda komórka organizmu trzęsąc się wytwarza ciepło tak znikome, tak oczywiste i niezbędne dla wszystkich jakby samo w sobie było jedynie załamaniem. Nie będąc kłótliwym, zgadzam się na to jednak nie bez zastrzeżeń.